Dzieci podczas rozstania rodziców przechodzą przez różne fazy radzenia sobie ze stratą.
Najpierw trudno im w to uwierzyć i mogą się łudzić, że wszystko się jakoś da naprawić. Potem mogą się złościć na siebie i otoczenie, aby następnie negocjować z losem, starając się pogodzić rodziców i przywrócić życie do dawnego stanu. Potem widząc, że nic nie da się zrobić, mogą popaść w rozpacz.
Niektóre dzieci przeżywają wielką stratę, kiedy „rozpada się” dawna rodzina, ktoś ją opuszcza czy się przeprowadza.
Zanim dziecko pogodzi się ze stratą, przechodzi okres ŻAŁOBY.
Czy powyższy opis brzmi znajomo?
Choć nikt nie umarł, to jednak dziecko doświadcza straty – straty aktualnego obrazu swojej rodziny.
Dzieci często przeżywają ciąg uczuć, które następują po sobie. Te silne uczucia to:
🌩️ Niedowierzanie – że stało się to, co się stało,
🌩️ Złość – na siebie i na innych,
🌩️ Negocjacje/Niepokój – z nadzieją na odwrócenie sytuacji,
🌩️ Smutek – z rozpaczą, poczuciem winy, niechęcią do siebie i braniem odpowiedzialności za całe zło tego świata.
Łańcuch tych nieprzyjemnych uczuć doprowadzi w końcu do:
🌩️Pogodzenia się z nową sytuacją
Trzeba jednak przeżyć te wszystkie uczucia. Często mocne, chaotycznie pojawiające się. Godzenie się ze stratą to proces, nie zawsze łatwy. Fazy te niekoniecznie zawsze muszą zachodzić po sobie w danej kolejności, mogą pojawiać się, znikać, nawracać.
Co daje nam ta wiedza?
Zwracając uwagę na charakterystyczne zachowania dziecka, bardzo wiele można z nich wyczytać i wyciągnąć wnioski. Gdy dostrzeżemy, że dziecko znajduje się w danej fazie, możemy porozmawiać z nim o tym, akceptując jego uczucia.
Źródło: „Przetrwać burzę” E. Zubrzycka
